Ik wilde naar huis

Op de 1e dag hebben zij mij na diagnose meteen ingespoten met een medicament om blijkbaar mijn gevoel te activeren. Ik kon mij nog steeds niet bewegen, maar voelde in de avond dat de tintelingen (‘anansie’) wel sterker werden.

Op de 2e dag zei de dienstdoende zuster mij, dat ik niet naar huis mocht zolang ik mij niet kon bewegen. Ik lag in totaal 6 dagen op de 4e etage van het Academisch ziekenhuis. Drie dagen lang kon ik me niet bewegen en ik voelde bij mondjesmaat aan, hoe het gevoel in mijn lichaam terugkeerde.

Het waren heel lange avonden! Hoe langer ik daar bleef, hoe sterker het verlangen was om naar huis te gaan. Ik sliep heel slecht en kon maar niet in slaap vallen. Mensen schreeuwden het uit van de pijn en hadden hulp nodig en na een bepaald tijdstip, zo na 22u, werd niemand meer geholpen. Hun gehuil en geschreeuw klonk als een roepende stem in de woestijn.

Drie dagen lang kon ik me niet bewegen en ik voelde bij mondjesmaat aan, hoe het gevoel in mijn lichaam terugkeerde.

Een onbekende ‘gast’

De situatie was echt ondraaglijk en niet uit te houden. Dit verhaal leek maar geen einde te kennen, want de volgende dag kreeg ik bezoek van een ‘patiënt’. Het was heel vroeg in de ochtend: de 3e dag. Ik kon maar niet in slaap vallen, de deuren waren allemaal dicht en ik hoorde een geluid. Het waren voetstappen die steeds dichter bij kwamen, en ik zag de deur van het balkon toen heel langzaam opengaan. Er kwam een vrouw met lang en wit haar van creoolse afkomst (die boven de 80 moet zijn) heel rustig naar mij toe lopen. Zij was tot aan haar enkels in het wit gekleed en stond een tijdje voor mijn bed. U begrijpt wel, dat ik daar machteloos bij lag en ik mij niet kon bewegen.