Ik wilde naar huis
Op de 1e dag hebben zij mij na diagnose meteen ingespoten met een medicament om blijkbaar mijn gevoel te activeren. Ik kon mij nog steeds niet bewegen, maar voelde in de avond dat de tintelingen (‘anansie’) wel sterker werden.
Op de 2e dag zei de dienstdoende zuster mij, dat ik niet naar huis mocht zolang ik mij niet kon bewegen. Ik lag in totaal 6 dagen op de 4e etage van het Academisch ziekenhuis. Drie dagen lang kon ik me niet bewegen en ik voelde bij mondjesmaat aan, hoe het gevoel in mijn lichaam terugkeerde.
Het waren heel lange avonden! Hoe langer ik daar bleef, hoe sterker het verlangen was om naar huis te gaan. Ik sliep heel slecht en kon maar niet in slaap vallen. Mensen schreeuwden het uit van de pijn en hadden hulp nodig en na een bepaald tijdstip, zo na 22u, werd niemand meer geholpen. Hun gehuil en geschreeuw klonk als een roepende stem in de woestijn.
Drie dagen lang kon ik me niet bewegen en ik voelde bij mondjesmaat aan, hoe het gevoel in mijn lichaam terugkeerde.
Hij deed het in zijn broek
Naast mij lag een man die onlangs was geopereerd en ontzettend veel pijnen had. Hij schreeuwde het huizen ver uit en riep om hulp! Deze man had tevens een immense dorst, maar er was helaas niemand die hem te hulp schoot. Geen mens die op zijn hulpgeroep reageerde! Ik vond het zo erg en zielig.
Ik was echt machteloos en kon hem niet helpen.
Zelf kon ik niet bewegen en moest al het geschreeuw en gejammer incasseren. Terwijl ik het nu erover heb, hoor ik hem nog steeds gillen! Nee serieus, die man heeft echt geleden. Alsof dat niet genoeg was, deed hij het nota bene in zijn broek. Wat ik hier zeg, is echt geen verzonnen verhaal! En nee, ik droomde niet.
Alle ramen waren dicht, waardoor de wind niet waaide en er helemaal geen ventilatie aanwezig was. Die geur van zijn ontlasting drong tot diep in mijn verstand en kwelde mij de hele avond door! Ik was echt machteloos en kon hem niet helpen. De situatie zette mij aan het denken en ik overlegde met mijzelf: moet ik dit allemaal meemaken? Verdien ik dit wel?
Een onbekende ‘gast’
De situatie was echt ondraaglijk en niet uit te houden. Dit verhaal leek maar geen einde te kennen, want de volgende dag kreeg ik bezoek van een ‘patiënt’. Het was heel vroeg in de ochtend: de 3e dag. Ik kon maar niet in slaap vallen, de deuren waren allemaal dicht en ik hoorde een geluid. Het waren voetstappen die steeds dichter bij kwamen, en ik zag de deur van het balkon toen heel langzaam opengaan. Er kwam een vrouw met lang en wit haar van creoolse afkomst (die boven de 80 moet zijn) heel rustig naar mij toe lopen. Zij was tot aan haar enkels in het wit gekleed en stond een tijdje voor mijn bed. U begrijpt wel, dat ik daar machteloos bij lag en ik mij niet kon bewegen.
Ze wilde niet weg
Ik schrok er natuurlijk van! Mijn hart bonsde sneller en ik wist niet wie zij was en waar zij vandaan kwam. Ik dacht bij mezelf: zo laat? Alleen? Angst en vrees knaagden tot diep in mijn beenderen en ik schreeuwde tegen haar: ga weg, ga weg! Wat wil je hebben? Maar zij reageerde maar niet en was daar ruim een kwartier mijn voeten aan het strelen! Daarna ging zij zelf weer weg maar voor mij bleef zij wel een eeuwigheid! God zij dank dat ik haar na die avond niet meer had gezien. Het adrenalineniveau in mij steeg hierdoor behoorlijk en ik besloot om er alles aan te doen om naar huis te gaan!
- Het is niet mals in het ziekenhuis 80%
Heeft deze getuigenis u gezegend? Laat uw feedback achter.
Dit is een byzondere getuigenis. God komt altijd op het juiste moment binnen in ons leven.
Geef nooit op!!!
Amen zs. Shirley, bij God is er altijd hoop en zekerheid. Hij wil dat we op Hem moeten vertrouwen en geloven.
Vandaar de speciale band met jou Moen. Love you dearly. God is good all the time meneer Ali. Hè knows is very well. Blessings
Amen juf Gras,
Thank you voor het willen lezen. God is goed