Ali Towikromo
Romeinen 8:28 NBG51 Wij weten nu, dat [God] alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn.
|
Opmaak: J.Samidin |
Pagina’s: 3/5 Woorden: 3.0K |
Ik heb het overleefd
Door de val werd ik bewusteloos en zoals ik eerder zei, wist ik na mijn uittreding (ik zag mijn lichaam vanuit een hoogte) niets meer. Pas in de middag na 13u kwam ik weer bij en ik voelde mijn lichaam niet meer. Ik kon noch mijn handen noch mijn voeten voelen en kon verder niets doen. Ik voelde hoe het bloed uit mijn hoofd sijpelde en begreep, dat ik bij de Spoed Eisende Hulp (SEH) was.
Velen weten hoe het er bij de SEH aan toe gaat: hoe druk het soms kan zijn en wat men allemaal als patiënt moet doormaken. Ik dacht aan mijn gezin en werd letterlijk en figuurlijk overvallen door angst.
Wij hadden ons woonhuis nog niet af en ik dacht bij mezelf: ik ga niets meer kunnen doen! Gaat dit zo blijven? Hoe zal mijn toekomst eruitzien? Toen zag ik mijn gezin als een film voor mij. Hoe zal Justin hiermee omgaan? Als vader zal ik hem niets meer kunnen bieden en niets meer kunnen leren. Al mijn plannen met Monique waren vervallen tot een gedachte. Ik werd er heel verdrietig van!
Monique gaf mij hoop
Ik was zeer dankbaar dat ik weer bijkwam en dat ik mocht leven. Ook het moment toen Monique mij zag, werd ik overspoeld met verschillende gedachten. Ik kon aan haar blik bij binnenkomst merken, dat zij niet verwacht had dat het zo erg was.
Achteraf begreep ik dat zij mij bij aankomst niet meteen kon zien, omdat men scans aan het maken was om te diagnosticeren welke schade ik van de val heb overgehouden. Toen zij mij eindelijk zag, kon ze haar tranen niet bedwingen en werd nog emotioneler toen zij het bloed uit mijn hoofd zag sijpelen. De wond aan mijn hoofd was nog niet behandeld!
Ik kon noch mijn handen noch mijn voeten voelen en kon verder niets doen. Ik voelde hoe het bloed uit mijn hoofd sijpelde en begreep, dat ik bij de SEH was.
Diagnose van de arts
Het resultaat van de scans wees uit dat er een vernauwing aan mijn hals was geconstateerd, wat betekende dat operatief ingrijpen niet nodig was. De dienstdoende arts zei wel, dat ik door de val mijn rechterhand nooit meer zou kunnen gebruiken. Toen ik dit hoorde, werd ik sprakeloos en dacht aan hoe ik er voortaan mee zou moeten leren leven. Ik werd opnieuw bevangen door een abnormaal soort van angst die puur de bevestiging was waar ik zo voor vreesde.
Pas toen de bezoektijd voorbij was, vroeg zij mij heel emotioneel: ‘Wat is er toch gebeurd, Ali?’
De familie kwam me zien
De familie bracht mij ook een bezoek en ook zij schrokken zich een aap toen zij mij zagen. De kans dat ik mogelijk mijn leven lang in een rolstoel zou moeten doorbrengen was heel reëel. Het nieuws verspreidde zich heel snel. Mijn zus Anneke kwam diezelfde middag nog langs met zuster Chen om voor mij te bidden.
Ook mijn ouders, die pas de volgende dag kwamen, konden hun ogen niet geloven. Mijn vader begon spontaan op zijn eigen manier voor mij te bidden, terwijl mijn moeder (ook wijlen) niets zei en heel zachtjes in zichzelf huilde. Pas toen de bezoektijd voorbij was, vroeg zij mij heel emotioneel: ‘Wat is er toch gebeurd, Ali?’ Die stem vergeet ik nooit meer. Haar reactie trof mij diep in de ziel! Ik zag in mijn moeders ogen hoe de situatie haar diep raakte en hoe zij machteloos toekeek.
- Ik wist niets meer 60%
Heeft deze getuigenis u gezegend? Laat uw feedback achter.