De kijkoperatie

Toen de dag naderde om de kijkoperatie te doen, was ik zenuwachtig en tegelijk benieuwd wat mij precies scheelde. De arts zei eerder ook, dat ik kleren kon meenemen want de uitslag zou uitwijzen of ik zou blijven of naar huis mocht gaan. De kijkoperatie verliep succesvol en het bleek dat 5 bloedvaten naar mijn hart verstopt waren. Het vermoeden werd bevestigd: ik kreeg dus twee keren een hartaanval.

De specialist stond erop om te blijven want een 3e aanval zou mijn dood betekenen. Vanwege de urgentie en het hoger risico op sterven werd de bypassoperatie op 10 maart gepland. Shrie wist achteraf te vertellen dat zij met vrienden hierover sprak, en velen keken verbaasd toen zij hoorden hoe snel ik een datum kreeg, omdat er veel mensen zijn die al langer dan 2 jaren moeten wachten op hun beurt.

Bevangen door vrees

Wij wisten diep in ons hart dat dit Gods hand was, die deuren open maakte. Want er werd heel veel voor mij gebeden, de gemeente stond achter mij waaronder het team van TOFAL Blauwgrond maar ook apostel Eric en pastor Henna van de hoofdgemeente. Zij kwamen mij ook bezoeken en baden steeds weer voor Gods gunst.

Een hartoperatie is angstaanjagend vooral met de wetenschap dat ze je open zullen snijden, en ze bloedvaten van en naar je hart zullen demonteren. Ik sprak met een paar vrienden die mij kwamen bezoeken en zij wisten mij uit ervaring te vertellen, dat er een 50 – 50 kans bestaat dat je na de operatie terugkomt als lijk of als patiënt. Dit heeft mij alleen maar angstiger gemaakt, maar ik troostte mezelf door mezelf moed in te spreken. Mijn eerstvolgende hartaanval zou volgens de arts mijn dood betekenen, dus “ik had niets te verliezen” en was daarom vastberaden om ervoor te gaan.

Ik was eenzaam

De dagen in het ziekenhuis waren eenzame momenten. Alle gebeurtenissen in mijn verleden zag ik als een film voor mij voorbijgaan. De afgelopen 10 jaren was er een duidelijke keer in mijn situatie te merken en ik ervoer rust, vrede en bijna alles ging zoals wij dat gepland hadden.

Onze financiële positie was gunstig want de onderneming draaide goed, we arbeiden voor de Heer en betrokken Hem in al onze besluiten. Kortom, ik had de wind met mij mee, dus vroeg ik aan de Heer: “waarom moest dit mij overkomen?”. Ik heb nog net geen 11 jaren genoten van die rust en verdiende dit niet, dacht ik bij mezelf.

Want er werd heel veel voor mij gebeden, de gemeente stond achter mij waaronder het team van TOFAL Blauwgrond maar ook apostel Eric en pastor Henna van de hoofdgemeente.

Was ik klaar?

De dag voor mijn operatie kwam de hartchirurg naar mij toe om met mij te praten. Hij vroeg mij of ik nog steeds voor de operatie ging om er zeker van te zijn dat ik akkoord hiermee ging. Toen ik knikkend jawel antwoordde, zei hij daarop: “nodig je vrouw, kinderen en je familie uit om je te komen groeten”.

Ik begreep hieruit dat de operatie mogelijk een 50 – 50 kans op slagen had; een bevestiging dus wat mijn vrienden mij eerder vertelden. Dit heeft me nog angstiger gemaakt en die avond kreeg ik (vermoedelijk door deze informatie) weer een aanval. Van de patiënten die in dezelfde ruimte waren, kreeg ik te horen dat ik van het bed viel.