Lucia Karssen

Psalmen 34:16,19 De ogen des Heren zijn op de rechtvaardigen, en zijn oren tot hun hulpgeroep; De Here is nabij de gebrokenen van hart en Hij verlost de verslagenen van geest.

Opmaak: J.Samidin
Nagezien: N. Norden

Aantal pagina’s: 1/4
Aantal woorden: 2.1K

Lucia Karssen is reeds 35 jaren bekeerd en heeft door hoogte- en dieptepunten haar geloofsleven verder versterkt. Vandaag de dag is ze meer dan ooit dichter bij de Heer. Van jongs af aan bezocht zij de EBG-gemeente, en later na haar 1e huwelijk de Rooms Katholieke Kerk.

Op haar 40ste nam zij Jezus Christus aan als haar Redder en Verlosser, maar had het niet makkelijk, want na 2 jaren (in het jaar 1988) scheidde Lucia van haar man en verliet door teleurstelling het pad van de Heer.

Het was voor haar een heel zware periode om te overbruggen. Ze was wel in de gelukkige omstandigheid dat de meisjes al uit huis waren en had slechts de zorg over haar zoon.

Tot op heden, reeds 17 jaren lang, draagt Lucia de zorg over hem en velen confronteren haar weleens met vragen.

Na 4 jaren ging zij op vakantie in Nederland waar zij Johan leerde kennen. Zelf voelde zij niets voor die relatie, omdat zij een gelofte deed om nooit meer in een relatie te stappen. Het duurde daarom ruim 5 jaren voor zij eindelijk (op 28 januari 1993) haar ja-woord aan Johan gaf.

Hij deed er alles aan om haar als vrouw aan zijn zijde te hebben alsof een stem hem zei: ‘Neem haar als vrouw, want je gaat haar nodig hebben’. Na het huwelijk kon Lucia niet meteen vertrekken naar Nederland omdat haar verblijf nog niet in orde was. Later in het jaar vertrok zij eindelijk richting Nederland en bleef er ongeveer 11 jaren wonen.

In 2003 keerden ze terug naar Suriname en na iets langer dan een jaar kreeg Johan (hij was toen 62 jaar) in 2004 een beroerte. Tot op heden, reeds 17 jaren lang, draagt Lucia de zorg over hem en velen confronteren haar weleens met de vraag:

Hoe houd je het zo lang vol? Waarom zet je hem niet in een bejaardentehuis? Waarom stuur je hem niet terug naar Nederland? Lucia zal zelf vertellen hoe het allemaal begon en wat haar dreef om tot op heden trouw te blijven aan Johan.

Jonathan Samidin

Mooie herinneringen

De eerste signalen

Vroeg in de morgen (11 oktober 2004) stonden wij op het punt om te vertrekken naar een feestje te Lelydorp. Johan was in die periode bezig om het perceel naast bij ons bouwrijp te maken voor het nieuw op te zetten appartement.

Samen waren we aan het ontbijten toen ik opmerkte dat hij eerst thee op zijn hemd liet vallen. Ik stond vervolgens op om een doek te halen en hoorde plotseling zijn sleutel vallen. Het bevreemdde mij nog meer toen bleek dat hij met heel veel moeite naar zijn sleutels greep. Toen ik hem vroeg wat er aan de hand was, had ik meteen door dat er iets niet in orde was want hij reageerde niet, en staarde in een richting.

Ik raakte in paniek

Ik belde meteen met de arts en beschreef de situatie, waarna die mij adviseerde om meteen langs te komen. Bij aankomst werd vastgesteld dat hij een lichte beroerte heeft gehad. Hij werd daarom meteen doorverwezen naar het St. Vincentius Ziekenhuis voor verdere behandeling. In die periode wist ik heel weinig over beroertes en was op dat moment radeloos. Er kwamen op dat moment zoveel vragen in mij op en ik was tegelijk radeloos en wanhopig.

Ze vertrokken met een ambulance naar het Academisch Ziekenhuis om een paar scans te maken. Toen hij na de scans terugreed naar het St. Vincentius Ziekenhuis, bleek hij onderweg nog een aanval gehad te hebben, waardoor ze terug moesten voor weer een scan.

Het bevreemdde mij nog meer toen bleek dat hij met heel veel moeite naar zijn sleutels greep.

Toen hij na 3 uren in het St. Vincentius Ziekenhuis terugkwam, kon ik Johan helemaal niet meer herkennen. Hij kon niet praten, had een kromme mond, reageerde niet op mijn vragen en hij staarde (nog steeds) in een richting.