Ali Towikromo

Jozua 1:9 NBG51 Heb Ik u niet geboden: wees sterk en moedig? Sidder niet en word niet verschrikt, want de Here, uw God, is met u, overal waar gij gaat.

Opmaak: J.Samidin
Nagezien: N. Norden

Aantal pagina’s: 1/5
Aantal woorden: 3K

Vandaag is het de beurt van Ali Towikromo om een bladzijde in zijn verleden open te slaan, die velen misschien zijn vergeten. Vanaf zijn 17e had hij verkering met Monique, die toen 14 jaar was. Hoewel wederzijdse ouders erop aandrongen om in het huwelijk te treden, kozen zij ervoor om liever te wachten totdat Monique haar studie had afgerond.

In oktober 2003 nam Monique (zij was toen 21 jaar) haar CPI-diploma in ontvangst en besloot toen om in maart van het jaar daarop samen te gaan wonen met Ali. Ali woonde in die tijd samen met 3 andere broers (Willy, Johan, Rudi) en een zwageres (Yvonne).

Na bijkans 5 jaren samengewoond te hebben, stapten zij in april 2008 in het huwelijk waaruit 2 kinderen zijn geboren, namelijk: Justin en Jeneeva. Ruim twee jaren na het huwelijk viel hij van een 6 meter hoge stellage en kon zich door deze val 3 dagen niet bewegen. Deze periode was enerzijds een zwarte bladzijde in zijn leven, maar anderzijds het begin van een nieuw leven met Jezus.

Heel vaak denken wij dat de situatie waarin wij ons bevinden uitzichtloos is, totdat wij ons realiseren dat anderen veel erger meemaken.

Ali is inmiddels 12 jaren bekeerd en bezoekt momenteel de wijkgemeente Blauwgrond van de Tabernacle of Faith and Love Ministries. In deze getuigenis zal hij in details vertellen wat hij toen meemaakte en hoe hij voornamelijk met de situatie omging. Ik bid dat zijn getuigenis u meer dan ooit mag inspireren en motiveren, en dat u het pad van Jezus Christus nooit verlaat, want ook met u heeft God een plan!

Deel deze getuigenis zoveel als mogelijk met familie, vrienden en collega’s. Heel vaak denken wij dat de situatie waarin wij ons bevinden uitzichtloos is, totdat wij ons realiseren dat anderen veel erger meemaken. Ik dank ouderling Ali voor zijn openheid, maar in het bijzonder zijn bereidwilligheid om dit met de wereld te delen.

Jonathan Samidin

Monique kwam inwonen

Monique en ik hadden al geruime tijd verkering. We hadden vanaf het begin het verlangen gehad om eerst aan een woonruimte te werken voor wij in het huwelijk zouden stappen. Ik was daarom vroeg begonnen met sparen en kocht beetje bij beetje bouwmaterialen.

Het huis waarin wij nu wonen is volgens het ‘sambatan’ model gebouwd: zonder arbeidsloon, maar samen met mijn broers onderling en mijn vader (nu wijlen) als opzichter. Gelukkig werkte Monique ook, want hierdoor hadden wij (toen zij in maart 2004 kwam inwonen) meer ruimte om het huis af te ronden.

Ons verlangen was altijd om apart te wonen, maar wij hadden de financiële middelen helaas nog niet. Daarom heb ik toen geen aannemer genomen, maar besloot dit (op advies van mijn ouders) samen met mijn broers te doen. Elk weekend brachten wij het offer om steen voor steen de fundamenten van het huis te leggen.

Hoewel Monique en ik samen met 3 andere broers en een zwageres woonden, leefden wij in vrede met elkaar. U weet het immers, samenwonen is een ware uitdaging want zaken kunnen bij het minste of geringste escaleren. Wij hebben onderling goede afspraken met elkaar kunnen maken en dat heeft zeker aan de vrede bijgedragen.

Ons verlangen was altijd om apart te wonen, maar wij hadden de financiële middelen helaas nog niet.

Wij waren smoorverliefd

Ons woonhuis was nog niet af

Monique was in de verwachting

Zoals ik al zei, was trouwen niet onze prioriteit, maar toen wij ons eerste kind verwachtten, besloten wij om (op zaterdag 12 april 2008 in besloten kring) in het huwelijk te treden. Het was onze wens dat het kind in het huwelijk werd geboren. Ik kan mij die dag nog heel goed herinneren, want het ging razendsnel en het was ongepland.

In die periode hadden wij Jezus nog niet geaccepteerd in ons leven, maar ik wist wel wie Jezus was, omdat ik op jonge leeftijd zo af en toe met mijn zus Annie (nu wijlen) naar de gemeente ging. Hoewel mijn vader trouw de moskee bezocht, belette hij (gelukkig) niemand om de gemeente te bezoeken.

Wij hebben om die reden de schoonbroer van Monique, die al een tijdje een gemeente bezocht, bereid gevonden om ons te bedienen met zang (met de gitaar), een kort woord van bemoediging te doen en uiteraard een gebed uit te spreken. Wij waren in alle eenvoud getrouwd en waren zeer dankbaar, dat het achter de rug was. Jammer genoeg was ons huis nog niet af en hadden wij slechts tot de kozijnhoogte gebouwd.

In die periode hadden wij Jezus nog niet geaccepteerd in ons leven, maar ik wist wel wie Jezus was, omdat ik op jonge leeftijd zo af en toe met mijn zus Annie (nu wijlen) naar de gemeente ging